παιδευτικόν

μην κάνεις θόρυβο γκρινιάζουν οι γειτόνοι

μην βλέπεις όνειρα κοιμούνται οι διπλανοί

μην ξεπορτίζεις απ' το σπίτι όταν νυχτώνει

ειν' ένας λύκος που αγοράκια αποπλανεί

μην σε πετύχει και μετά ποιος σε γλυτώνει

κλείσε την πόρτα και μη βγεις ό,τι κι αν γίνει
άκουσε αυτών που σ' αγαπούν τις συμβουλές
αλλιώς -θυμήσου- τιμωρία και καταισχύνη
για να προσέχεις τα που κάνεις και που λες
ώσπου να γίνεις ακριβώς όπως εκείνοι

και μην ξεχνάς πως είναι η νιότη σου πλυμένη
κι αν τη φοράς δεν θα 'χεις νιότη καθαρή
σιδερωμένη στο συρτάρι σου κρυμμένη
γιατ' είναι η άλλη που η καρδιά σου λαχταρεί
έξω στον ήλιο στο σκοινί πυρπολυμένη

στον υιό τρελό

ανεπίδοτο

Μέρες δίχως ήλιο, πού ν' απλώσω τα γράμματα;
Στέγνωσαν μέσα μου τα ζήτα, ζάρωσαν,
μείναν τα μη σου μισά, ηττημένα τα ήτα

Καθένας -λένε- σέρνει έναν μικρό σταυρό
κι εγώ τον τρόπο που με φιλούσες

η αναστολή

κάποιοι θα πουν πως βγήκε μέσα απ' τις οθόνες
κι άλλοι για δίκαιη θα μιλήσουν τιμωρία
για οργή Θεού για των ανθρώπων τη μωρία...
θα 'ρθούνε μέρες τρομερές αδελφοκτόνες

μα εκεί που θά 'λεγες πως πια δεν μας ξεπλένει
τίποτα μες απ' τα ερείπια και τις στάκτες
θ' ακούσεις πάλι τη Μυρτιά ή τους Λιποτάκτες
τους Αχαρνής το Κούρο Σίβο την Ελένη

και ω! του θαύματος αυτού του σωτηρίου
δάκρυα θα πνίξουνε τα μάτια του θηρίου
κι αναποφάσιστο θα στέκει εδώ πιασμένο

θαρρείς σε δίκτυ τόσο τέλεια υφασμένο!
θα πει "εκτελούσα απόφαση δικαστηρίου"
και θα γυρίσει για να φύγει ντροπιασμένο

η εικόνα από το υπέροχο "le surcis" του J.-P. Gibrat

ουρανία πανίς

Μες από τρύπες τ' ουρανού, μες από νέφη
βγαίνει τις νύχτες μια χελώνα και μου γνέφει
Των γυναικών που δεν υμνήθηκαν προστάτης
Ένας καθρέφτης μια ζωή θρηνεί μπροστά της

Πίσω απ' το δίσκο της Σελήνης και την άλω
κάποιον συχνά βλέπω κρυμμένο παπαγάλο
Πάνω στη Γη με τ' απαράμιλλα φτερά του
σκιές να ρίχνει σαν τον δόλιο Νοσφεράτου

Σ' αυτές τις θάλασσες, σου λέω, σαν έχει κάλμα
τίγρεις και ζέβρες διαγωνίζονται στο άλμα
Όποια κερδίζει από τις δυο τους τρώει την άλλη
την αφανίζει, την γεννά κι αρχίζουν πάλι

Ουράνιο τσίρκο το στερέωμα κι ο θόλος
μα να γελάσω δεν μπορώ (να κλάψω, ουδόλως)
Στην κλειδαρότρυπα το μάτι μου καθάρια
βλέπει σκυμμένο έναν θεό που παίζει ζάρια

ο τελευταίος στίχος, αναφορά στη γνωστή ρήση που αποδίδεται στον Αινστάιν: δεν μπορώ να πιστέψω πως ο θεός παίζει ζάρια με το σύμπαν
στην κλειδαρότρυπα, το ...keyhole Nebula