σύνδεση με τα προηγούμενα: Το πιο προηγμένο και εφιαλτικό σχέδιο παρακολούθησης των πολιτών, το νομοσχέδιο Προμηθέας, βρίσκεται προς συζήτηση στη Βουλή. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός εθνικής ασφάλειας Θανάσης Μαρκίδης, στην προσπάθειά του να βοηθήσει την χτυπημένη -όπως πιστεύει- κόρη του, δέχεται επίθεση με μολότωφ.
«Πώς νιώθεις, μπαμπά μου;»
«Πονάω. Στο πόδι και στο πλευρό.»
«Αχ, εγώ φταίω, το ζώον! Αλλά ήθελα να δεις, να δεις!»
«Τι να δω Ελπίδα μου;»
«Να δεις τι γίνεται. Να βγεις λίγο στον πραγματικό κόσμο, να δεις τους ανθρώπους που προσπαθούν ν’ αναπνεύσουν κι αντί για οξυγόνο τους ρίχνουν χημικά και ξύλο. Όλη αυτή τη βία...»
«Μωρό μου… Πώς βρέθηκες εσύ εδώ, τι δουλειά έχεις με όλα αυτά; Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που σας κυνηγάνε;»
«Δεν ξέρω, μακάρι να ’ξερα γιατί γίνονται ολ’ αυτά. Πάνω που είπαμε πως φεύγανε...»
«Δικοί σας είναι, κύριε Μαρκίδη. Μένει να βρούμε γιατί προσπαθούν να σας σκοτώσουν.»
«Μανώλη... Ήξερες ποιος είμαι;»
«Απ’ την αρχή. Ήμουν επιφορτισμένος με την προστασία σας κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής ξενάγησης στο χάος. Είμαι φίλος της κόρης σας και μέρος του σχεδίου της -το ίδιο και τα παιδιά από δω. Εκτός απ’ το θεατρίνο. Αυτός είναι μάλλον δικός σας.»
«Κι άλλος δικός μου. Εννοείς... αστυνομικός;»
«Τι άλλο; Όταν σας βγάλαμε το τζάκετ το πέταξε στη φωτιά. Νόμιζες ότι δεν θα το πρόσεχα; Σίγουρα ήταν εφοδιασμένο με κάποιο απ’ τα τσιπάκια του Προμηθέα. Γι αυτό απ’ όπου περνούσαμε μας άνοιγαν δρόμο. Ούτε ξύλο ούτε τίποτα. Μόνο που –απ’ ό,τι φαίνεται- του ’χανε κρύψει του κακομοίρη την τελική φάση του σχεδίου.»
«Γάτα είσαι φιλαράκο. Το «θεατρίνος» από πού το συμπέρανες;»
«Απ’ τον Τρουφαλντίνο, τον υπηρέτη δύο αφεντάδων. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από κομέντια.»
«Ποια κομέντια, τι ειν’ αυτά που λέτε; Τι θα κάνουμε εδώ πέρα, Μανώλη, θα μας βρουν!»
«Μην ανησυχείς. Χρειάζονται χρόνο για να μας ξετρυπώσουν και δεν τον έχουν.»
«Τα ’χω χαμένα. Θες να πεις δηλαδή ότι... κι αυτοί απέξω, όταν άρχισαν να πετάνε τις μολότωφ ήξεραν ποιος είμαι;»
«Προφανώς. Ο κύριος Τρουφ θα μας πληροφορήσει καλύτερα.»
«Όχι δεν ήξεραν. Είναι γνωστή ομάδα ανεγκέφαλων φασιστοειδών. Δουλειά μου ήταν να τους παρασύρω ως εδώ για να κάνουν τις μαλακίες τους μπροστά σας και μπροστά στην κόρη σας. Για να επιβεβαιωθεί η αναγκαιότητα του Προμηθέα.»
«Θα τρελαθώ! Η κόρη μου συνωμοτεί, οι υφιστάμενοί μου συνωμοτούν...»
«Ο κόσμος που μαζεύτηκε στην πλατεία, κύριε υπουργέ, ξέρετε τι θεωρεί συνομωσία; Τον Προμηθέα. Φαίνεται, είμαστε λαός επιρρεπής στη συνωμοσιολογία. Κι εγώ, τώρα που μιλάμε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τα φασιστοειδή σας, μίστερ Τρουφ, συμπτωματικά παράστησαν ότι φεύγουν ώστε να περάσει ο υπουργός και, πάλι συμπτωματικά, άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με το που πάτησε μέσα το πόδι του.»
«Δεν ήταν σύμπτωση.»
«Χαίρομαι που το αναγνωρίζετε.»
«Ο τρόπος που λειτουργούν μας είναι λίγο-πολύ γνωστός. Γι αυτό τους χρησιμοποιούμε. Επειδή είναι προβλέψιμοι. Τα κοκτέηλ που χρησιμοποίησαν σήμερα δεν ανήκουν στο οπλοστάσιό τους.»
«Σα να λέμε, δεν ήσαστε οι μόνοι που τους ...χρησιμοποιούν.»
«Έτσι φαίνεται.»
«Εσείς δηλαδή δεν ξέρετε τίποτα... Γαμημένοι Αμερικάνοι. Σίγουρα είναι κάπου από πίσω. Πού να τα βάλεις μαζί τους; ... Τι άλλο να κάνουμε; Πάει τώρα μια διμοιρία. Πυροσβεστικές και λοιπά. Ό,τι περισώσουμε.... Εντάξει ρε συ Γιώργη. Η γυναίκα τα παιδιά καλά;..... Να τα πούμε, θα χαρώ πολύ. Ελάτε την Κυριακή στο Διόνυσο. Να μου πεις και τις αναλύσεις των δικών σου. Άντε, θα χαρώ ρε φίλε, έλα γεια, γεια, γεια... Εμ βέβαια. Σιγά να μην ξέραν οι μαλάκες του Πληροφοριών.»
«Κυρίες και κύριοι, η εικόνα που αντικρίσαμε φτάνοντας στην οδό Βουκουρεστίου –την βλέπετε κι εσείς τώρα- ήταν τρομερή. Η φωτιά κατακαίει την καφετέρια στην είσοδο της στοάς, και –ε- είναι αδύνατο να πλησιάσουμε εξαιτίας των καπνών αλλά και της πιθανότητας εκρήξεων που υπάρχει. Ακούγονται οι σειρήνες της πυροσβεστικής, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσει διότι η κατάσταση φαίνεται να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Κάποιοι νεαροί από τις ομάδες διαμαρτυρίας της πλατείας Συντάγματος πρέπει να πούμε ότι, αψηφώντας τον κίνδυνο, έχουν μπει στη στοά, καθώς υπάρχουν πληροφορίες για εγκλωβισμένους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων –σας μεταφέρω με πάσα επιφύλαξη- είναι ο υπουργός εθνικής ασφάλειας και η κόρη του.»
«Αρχοντούλα, αυτά που μας μεταφέρεις είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Αγαπητοί τηλεθεατές, μείνετε μαζί μας, καθώς θα προσπαθούμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της μυστηριώδους αυτής υπόθεσης. Είναι στ’ αλήθεια ο Θανάσης Μαρκίδης μέσα στο φλεγόμενο κτίριο; Αν ναι, πώς βρέθηκε εκεί, από τις αίθουσες του Κοινοβουλίου όπου τον αφήσαμε; Και ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί ήρωες που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να σώσουν τον άνθρωπο εναντίον του οποίου εκτόξευαν υβριστικά συνθήματα; Μια πολύ, πάρα πολύ, σύντομη διακοπή για διαφημίσεις.»
«Μανώλη, τι γίνεται;»
«Ετοιμαστείτε έρχονται. Να σύρουμε κάτι πίσω απ’ την πόρτα. Τι κάνεις εκεί ρε Τρουφ; Θα πηδήσεις απ’ τον τρίτο;»
«Έχει μαρκίζα στον πρώτο. Με λίγη τύχη...»
«Άσε τις μαλακίες και βοήθα εδώ πέρα.»
«Με τα γραφεία και τους φωριαμούς θα τους κρατήσεις απέξω; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται.»
«Θα τους καθυστερήσει ώσπου να ‘ρθει η αστυνομία. Δεν ακούς τις σειρήνες;»
«Οι σειρήνες είναι η πυροσβεστική. Η αστυνομία έχει οδηγίες...»
«Τι οδηγίες;»
«Μανώλη...»
«Τι οδηγίες ρε αρχίδι; Μίλα γιατί...»
«Μανώλη, άφησέ τον, μη ρε Μάνο θα τον πνίξεις! Δεν είναι ώρα, βοηθήστε κι εσείς, θα μπούνε μέσα!»
«Άσ’ τους να μπούνε. Αυτός δεν τους προκάλεσε; Τους τον έχω πεσκέσι!»
«Εμένα θέλουν νομίζεις ρε μαλάκα; Ήταν ο δικός μου, ο ψηλός ανάμεσά τους. Θα φρόντιζε να ρίξουν τις μολότωφ πριν μπει ο υπουργός. Αυτοί όμως τον άφησαν να μπει πρώτα. Φαίνεται πως κάποιοι τον θέλουν νεκρό. Θέλουνε θύματα, δεν καταλαβαίνεις; Εμάς! Όλους μας!»
«Μάλιστα. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Απ’ αυτά που έχεις χρέος να τα μοιράζεσαι…»
«Τι κάνεις; Γιατί ανοίγεις το κινητό;»
«Ανοιχτό ήταν. Πώς αλλιώς θα δούλευε η κάμερα; Απλώς δεν έστελνε σήμα. Επί τη ευκαιρία, Ελπίδα, φύγε από την πόρτα, θα χτυπήσεις γλυκιά μου! Γιώργο, Λευτέρη, αφήστε τα παιδιά να μπούνε.»
«Τα παιδιά...»
«Τα παλικάρια απ’ την πλατεία -είχαμε ανοιχτή γραμμή. Μόλις την έκοψα, τρέξανε. Ίσως και νωρίτερα.»
«Πού ’στε ρε μαλακοκαύλη, Τζέφερσον; Φάγαμε όλο το μπουρδέλο για να σας βρούμε.»
«Ρε, Τζιμ Άνταμς! Για δες εδώ. Ο δικός μας έδωσε στίγμα.»
«Πού, για να δω. Πού είναι;»
«Άκυρο χάθηκε πάλι. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι...»
«Περίμενε, τι είναι αυτό;»
«Μήνυμα;»
«Εμ-εμ-ες. Μαλάκα είναι βίντεο! Θέλω την οθόνη, τώρα!»
«Ποια οθόνη ρε μαλάκα; Δεν εννοείς...»
«Αυτήν ακριβώς εννοώ. Ακόμα;»
«Ρε μαλάκα, κάνει παρέμβαση ο Σαββόπουλος.»
«Ρε, δος τη σου λέω! Ο Νιόνιος θα καταλάβει...»
«Κυρίες και κύριοι, απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο Σύνταγμα! Η συναυλία έχει ήδη ξεκινήσει, όμως ο κόσμος δεν σταματάει να έρχεται. Η Αμαλίας, η Πανεπιστημίου, η Βασιλίσσης Σοφίας, η Μητροπόλεως, η Σταδίου, όλα τα δρομάκια είναι γεμάτα ανθρώπους που άφησαν τα σπίτια τους και ήλθαν να ζήσουν από κοντά τον παλμό αυτής της τρομερής ημέρας. Από τη στιγμή που στην οθόνη εμφανίστηκαν τα πλάνα του τραυματισμένου υπουργού και ακούστηκαν οι εκπληκτικές αποκαλύψεις για τα δραματικά γεγονότα της οδού Βουκουρεστίου, θα ’λεγε κανείς ότι ξεκίνησε μια αλυσιδωτή λαϊκή αντίδραση που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει.»
«Δημήτρη, εγώ θα έλεγα ότι έχουμε ξαναζήσει τέτοιες στιγμές αλλά υπό εντελώς διαφορετικές περιστάσεις.»
«Εννοείς την κατάκτηση του Γιούρο;»
«Ακριβώς.»
«Έχεις δίκιο Παύλο, το σκηνικό θυμίζει μέρες του δύο χιλιάδες τέσσερα, δυστυχώς όμως όχι με μια ανάλογα ευχάριστη αφορμή.»
«Ναι, βέβαια, και προφανώς κάποιοι δεν το διασκεδάζουν καθόλου.»
«Αν μιλάς για τους συνέδρους της βουλής, αυτοί δεν προβλέπεται να πάνε σύντομα στα σπίτια τους. Θέλοντας και μη, θ’ ακούσουν τη συναυλία.»
«Τρελοκόριτσο! Σ' αγαπάω κι ας είσαι μια ρομαντική ανόητη.»
«Μπαμπακούλη μου! Κι εγώ σ' αγαπάω κι ας είσαι ένας συμβιβασμένος... μην πω ξεπουλημένος...»
«Ε, ε, ε! Θα φωνάξω το γιατρό! Δεν πρέπει να ταράζομαι. Πες μου τώρα, πώς το έκανες αυτό με την τηλεόραση; Σου υπόσχομαι να μην το μαρτυρήσω.»
«Πανεύκολο. Εγώ ήμουν στο τηλέφωνο. Όλοι μας μπερδεύουν με τη μαμά. Ύστερα, ξάπλα στην άσφαλτο -με το κατάλληλο μακιγιάζ βέβαια- μπροστά σ' αυτό το ξανθό σούργελο, την Αρχοντούλα Πανάδη.»
«Κι εσύ ξανθιά είσαι.»
«Γι' αυτό είμαι ανόητη...»
«Ρομαντική ανόητη!»
«Κύριοι, κυρία μου, αποτύχαμε οικτρά. Αντί για το παγερό μούδιασμα που σχεδιάζαμε, έχουμε μια πρωτοφανούς κλίμακας λαϊκή γιορτή.»
«Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι φίλε μου. Όλοι γνωρίζαμε το ρίσκο που αναλαμβάναμε. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα.»
«Κι όμως, εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν ένα καλό σχέδιο. Θυμάμαι στο Μπουένος Άυρες…»
«Εμένα συγχωρέστε με. Δεν θεωρώ ότι αυτή η κουβέντα εξυπηρετεί πλέον κάποια σκοπιμότητα.»
«Να πάτε στο καλό αγαπητή μου. Θα τα πούμε πάλι σύντομα θαρρώ. Εικοσιεπτά του μηνός δεν είναι το Δουβλίνο; Παιχνιδάκι νομίζω σε σχέση με...»
«Ναι, καλά, μέχρι να βρει αυτή η τύπισσα μιμητές. Το περίμενε κανείς;»
«Καλέ απ’ το πουθενά! Μια πιτσιρίκα που δεν έχει ακόμα ούτε καν πηδηχτεί. Ένα απροσάρμοστο ξεροκέφαλο. Μια κάποια Ελπίδα...»
«Πονάω. Στο πόδι και στο πλευρό.»
«Αχ, εγώ φταίω, το ζώον! Αλλά ήθελα να δεις, να δεις!»
«Τι να δω Ελπίδα μου;»
«Να δεις τι γίνεται. Να βγεις λίγο στον πραγματικό κόσμο, να δεις τους ανθρώπους που προσπαθούν ν’ αναπνεύσουν κι αντί για οξυγόνο τους ρίχνουν χημικά και ξύλο. Όλη αυτή τη βία...»
«Μωρό μου… Πώς βρέθηκες εσύ εδώ, τι δουλειά έχεις με όλα αυτά; Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που σας κυνηγάνε;»
«Δεν ξέρω, μακάρι να ’ξερα γιατί γίνονται ολ’ αυτά. Πάνω που είπαμε πως φεύγανε...»
«Δικοί σας είναι, κύριε Μαρκίδη. Μένει να βρούμε γιατί προσπαθούν να σας σκοτώσουν.»
«Μανώλη... Ήξερες ποιος είμαι;»
«Απ’ την αρχή. Ήμουν επιφορτισμένος με την προστασία σας κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής ξενάγησης στο χάος. Είμαι φίλος της κόρης σας και μέρος του σχεδίου της -το ίδιο και τα παιδιά από δω. Εκτός απ’ το θεατρίνο. Αυτός είναι μάλλον δικός σας.»
«Κι άλλος δικός μου. Εννοείς... αστυνομικός;»
«Τι άλλο; Όταν σας βγάλαμε το τζάκετ το πέταξε στη φωτιά. Νόμιζες ότι δεν θα το πρόσεχα; Σίγουρα ήταν εφοδιασμένο με κάποιο απ’ τα τσιπάκια του Προμηθέα. Γι αυτό απ’ όπου περνούσαμε μας άνοιγαν δρόμο. Ούτε ξύλο ούτε τίποτα. Μόνο που –απ’ ό,τι φαίνεται- του ’χανε κρύψει του κακομοίρη την τελική φάση του σχεδίου.»
«Γάτα είσαι φιλαράκο. Το «θεατρίνος» από πού το συμπέρανες;»
«Απ’ τον Τρουφαλντίνο, τον υπηρέτη δύο αφεντάδων. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από κομέντια.»
«Ποια κομέντια, τι ειν’ αυτά που λέτε; Τι θα κάνουμε εδώ πέρα, Μανώλη, θα μας βρουν!»
«Μην ανησυχείς. Χρειάζονται χρόνο για να μας ξετρυπώσουν και δεν τον έχουν.»
«Τα ’χω χαμένα. Θες να πεις δηλαδή ότι... κι αυτοί απέξω, όταν άρχισαν να πετάνε τις μολότωφ ήξεραν ποιος είμαι;»
«Προφανώς. Ο κύριος Τρουφ θα μας πληροφορήσει καλύτερα.»
«Όχι δεν ήξεραν. Είναι γνωστή ομάδα ανεγκέφαλων φασιστοειδών. Δουλειά μου ήταν να τους παρασύρω ως εδώ για να κάνουν τις μαλακίες τους μπροστά σας και μπροστά στην κόρη σας. Για να επιβεβαιωθεί η αναγκαιότητα του Προμηθέα.»
«Θα τρελαθώ! Η κόρη μου συνωμοτεί, οι υφιστάμενοί μου συνωμοτούν...»
«Ο κόσμος που μαζεύτηκε στην πλατεία, κύριε υπουργέ, ξέρετε τι θεωρεί συνομωσία; Τον Προμηθέα. Φαίνεται, είμαστε λαός επιρρεπής στη συνωμοσιολογία. Κι εγώ, τώρα που μιλάμε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τα φασιστοειδή σας, μίστερ Τρουφ, συμπτωματικά παράστησαν ότι φεύγουν ώστε να περάσει ο υπουργός και, πάλι συμπτωματικά, άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με το που πάτησε μέσα το πόδι του.»
«Δεν ήταν σύμπτωση.»
«Χαίρομαι που το αναγνωρίζετε.»
«Ο τρόπος που λειτουργούν μας είναι λίγο-πολύ γνωστός. Γι αυτό τους χρησιμοποιούμε. Επειδή είναι προβλέψιμοι. Τα κοκτέηλ που χρησιμοποίησαν σήμερα δεν ανήκουν στο οπλοστάσιό τους.»
«Σα να λέμε, δεν ήσαστε οι μόνοι που τους ...χρησιμοποιούν.»
«Έτσι φαίνεται.»
«Εσείς δηλαδή δεν ξέρετε τίποτα... Γαμημένοι Αμερικάνοι. Σίγουρα είναι κάπου από πίσω. Πού να τα βάλεις μαζί τους; ... Τι άλλο να κάνουμε; Πάει τώρα μια διμοιρία. Πυροσβεστικές και λοιπά. Ό,τι περισώσουμε.... Εντάξει ρε συ Γιώργη. Η γυναίκα τα παιδιά καλά;..... Να τα πούμε, θα χαρώ πολύ. Ελάτε την Κυριακή στο Διόνυσο. Να μου πεις και τις αναλύσεις των δικών σου. Άντε, θα χαρώ ρε φίλε, έλα γεια, γεια, γεια... Εμ βέβαια. Σιγά να μην ξέραν οι μαλάκες του Πληροφοριών.»
«Κυρίες και κύριοι, η εικόνα που αντικρίσαμε φτάνοντας στην οδό Βουκουρεστίου –την βλέπετε κι εσείς τώρα- ήταν τρομερή. Η φωτιά κατακαίει την καφετέρια στην είσοδο της στοάς, και –ε- είναι αδύνατο να πλησιάσουμε εξαιτίας των καπνών αλλά και της πιθανότητας εκρήξεων που υπάρχει. Ακούγονται οι σειρήνες της πυροσβεστικής, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσει διότι η κατάσταση φαίνεται να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Κάποιοι νεαροί από τις ομάδες διαμαρτυρίας της πλατείας Συντάγματος πρέπει να πούμε ότι, αψηφώντας τον κίνδυνο, έχουν μπει στη στοά, καθώς υπάρχουν πληροφορίες για εγκλωβισμένους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων –σας μεταφέρω με πάσα επιφύλαξη- είναι ο υπουργός εθνικής ασφάλειας και η κόρη του.»
«Αρχοντούλα, αυτά που μας μεταφέρεις είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Αγαπητοί τηλεθεατές, μείνετε μαζί μας, καθώς θα προσπαθούμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της μυστηριώδους αυτής υπόθεσης. Είναι στ’ αλήθεια ο Θανάσης Μαρκίδης μέσα στο φλεγόμενο κτίριο; Αν ναι, πώς βρέθηκε εκεί, από τις αίθουσες του Κοινοβουλίου όπου τον αφήσαμε; Και ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί ήρωες που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να σώσουν τον άνθρωπο εναντίον του οποίου εκτόξευαν υβριστικά συνθήματα; Μια πολύ, πάρα πολύ, σύντομη διακοπή για διαφημίσεις.»
«Μανώλη, τι γίνεται;»
«Ετοιμαστείτε έρχονται. Να σύρουμε κάτι πίσω απ’ την πόρτα. Τι κάνεις εκεί ρε Τρουφ; Θα πηδήσεις απ’ τον τρίτο;»
«Έχει μαρκίζα στον πρώτο. Με λίγη τύχη...»
«Άσε τις μαλακίες και βοήθα εδώ πέρα.»
«Με τα γραφεία και τους φωριαμούς θα τους κρατήσεις απέξω; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται.»
«Θα τους καθυστερήσει ώσπου να ‘ρθει η αστυνομία. Δεν ακούς τις σειρήνες;»
«Οι σειρήνες είναι η πυροσβεστική. Η αστυνομία έχει οδηγίες...»
«Τι οδηγίες;»
«Μανώλη...»
«Τι οδηγίες ρε αρχίδι; Μίλα γιατί...»
«Μανώλη, άφησέ τον, μη ρε Μάνο θα τον πνίξεις! Δεν είναι ώρα, βοηθήστε κι εσείς, θα μπούνε μέσα!»
«Άσ’ τους να μπούνε. Αυτός δεν τους προκάλεσε; Τους τον έχω πεσκέσι!»
«Εμένα θέλουν νομίζεις ρε μαλάκα; Ήταν ο δικός μου, ο ψηλός ανάμεσά τους. Θα φρόντιζε να ρίξουν τις μολότωφ πριν μπει ο υπουργός. Αυτοί όμως τον άφησαν να μπει πρώτα. Φαίνεται πως κάποιοι τον θέλουν νεκρό. Θέλουνε θύματα, δεν καταλαβαίνεις; Εμάς! Όλους μας!»
«Μάλιστα. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Απ’ αυτά που έχεις χρέος να τα μοιράζεσαι…»
«Τι κάνεις; Γιατί ανοίγεις το κινητό;»
«Ανοιχτό ήταν. Πώς αλλιώς θα δούλευε η κάμερα; Απλώς δεν έστελνε σήμα. Επί τη ευκαιρία, Ελπίδα, φύγε από την πόρτα, θα χτυπήσεις γλυκιά μου! Γιώργο, Λευτέρη, αφήστε τα παιδιά να μπούνε.»
«Τα παιδιά...»
«Τα παλικάρια απ’ την πλατεία -είχαμε ανοιχτή γραμμή. Μόλις την έκοψα, τρέξανε. Ίσως και νωρίτερα.»
«Πού ’στε ρε μαλακοκαύλη, Τζέφερσον; Φάγαμε όλο το μπουρδέλο για να σας βρούμε.»
«Ρε, Τζιμ Άνταμς! Για δες εδώ. Ο δικός μας έδωσε στίγμα.»
«Πού, για να δω. Πού είναι;»
«Άκυρο χάθηκε πάλι. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι...»
«Περίμενε, τι είναι αυτό;»
«Μήνυμα;»
«Εμ-εμ-ες. Μαλάκα είναι βίντεο! Θέλω την οθόνη, τώρα!»
«Ποια οθόνη ρε μαλάκα; Δεν εννοείς...»
«Αυτήν ακριβώς εννοώ. Ακόμα;»
«Ρε μαλάκα, κάνει παρέμβαση ο Σαββόπουλος.»
«Ρε, δος τη σου λέω! Ο Νιόνιος θα καταλάβει...»
«Κυρίες και κύριοι, απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο Σύνταγμα! Η συναυλία έχει ήδη ξεκινήσει, όμως ο κόσμος δεν σταματάει να έρχεται. Η Αμαλίας, η Πανεπιστημίου, η Βασιλίσσης Σοφίας, η Μητροπόλεως, η Σταδίου, όλα τα δρομάκια είναι γεμάτα ανθρώπους που άφησαν τα σπίτια τους και ήλθαν να ζήσουν από κοντά τον παλμό αυτής της τρομερής ημέρας. Από τη στιγμή που στην οθόνη εμφανίστηκαν τα πλάνα του τραυματισμένου υπουργού και ακούστηκαν οι εκπληκτικές αποκαλύψεις για τα δραματικά γεγονότα της οδού Βουκουρεστίου, θα ’λεγε κανείς ότι ξεκίνησε μια αλυσιδωτή λαϊκή αντίδραση που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει.»
«Δημήτρη, εγώ θα έλεγα ότι έχουμε ξαναζήσει τέτοιες στιγμές αλλά υπό εντελώς διαφορετικές περιστάσεις.»
«Εννοείς την κατάκτηση του Γιούρο;»
«Ακριβώς.»
«Έχεις δίκιο Παύλο, το σκηνικό θυμίζει μέρες του δύο χιλιάδες τέσσερα, δυστυχώς όμως όχι με μια ανάλογα ευχάριστη αφορμή.»
«Ναι, βέβαια, και προφανώς κάποιοι δεν το διασκεδάζουν καθόλου.»
«Αν μιλάς για τους συνέδρους της βουλής, αυτοί δεν προβλέπεται να πάνε σύντομα στα σπίτια τους. Θέλοντας και μη, θ’ ακούσουν τη συναυλία.»
«Τρελοκόριτσο! Σ' αγαπάω κι ας είσαι μια ρομαντική ανόητη.»
«Μπαμπακούλη μου! Κι εγώ σ' αγαπάω κι ας είσαι ένας συμβιβασμένος... μην πω ξεπουλημένος...»
«Ε, ε, ε! Θα φωνάξω το γιατρό! Δεν πρέπει να ταράζομαι. Πες μου τώρα, πώς το έκανες αυτό με την τηλεόραση; Σου υπόσχομαι να μην το μαρτυρήσω.»
«Πανεύκολο. Εγώ ήμουν στο τηλέφωνο. Όλοι μας μπερδεύουν με τη μαμά. Ύστερα, ξάπλα στην άσφαλτο -με το κατάλληλο μακιγιάζ βέβαια- μπροστά σ' αυτό το ξανθό σούργελο, την Αρχοντούλα Πανάδη.»
«Κι εσύ ξανθιά είσαι.»
«Γι' αυτό είμαι ανόητη...»
«Ρομαντική ανόητη!»
«Κύριοι, κυρία μου, αποτύχαμε οικτρά. Αντί για το παγερό μούδιασμα που σχεδιάζαμε, έχουμε μια πρωτοφανούς κλίμακας λαϊκή γιορτή.»
«Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι φίλε μου. Όλοι γνωρίζαμε το ρίσκο που αναλαμβάναμε. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα.»
«Κι όμως, εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν ένα καλό σχέδιο. Θυμάμαι στο Μπουένος Άυρες…»
«Εμένα συγχωρέστε με. Δεν θεωρώ ότι αυτή η κουβέντα εξυπηρετεί πλέον κάποια σκοπιμότητα.»
«Να πάτε στο καλό αγαπητή μου. Θα τα πούμε πάλι σύντομα θαρρώ. Εικοσιεπτά του μηνός δεν είναι το Δουβλίνο; Παιχνιδάκι νομίζω σε σχέση με...»
«Ναι, καλά, μέχρι να βρει αυτή η τύπισσα μιμητές. Το περίμενε κανείς;»
«Καλέ απ’ το πουθενά! Μια πιτσιρίκα που δεν έχει ακόμα ούτε καν πηδηχτεί. Ένα απροσάρμοστο ξεροκέφαλο. Μια κάποια Ελπίδα...»
